ด้วยทัณฑ์แห่งรัก

     นิยายอิงประวัติศาสตร์สองฝั่งลุ่มน้ำโขง พระกุมารถือกำเนิดมาผิดมนุษย์ทั่วไปคือมีฟันเต็มปากตั้งแต่แรกเกิด

พระเจ้าปู่เชื่อตามคำทำนายของโหรหลวงว่าเป็นคนกาลีจะเป็นอันตรายต่อราชบัลลังก์ จึงถูกขับไล่ออกจากพระนครโดยล่องแพไปตามลำน้ำโขง เพื่อให้จมหายไปกับแก่งมรณะที่เลื่องลือถึงภยันตรายคือ แก่งหลี่ผี

     ชะตากรรมของพระกุมารจะถึงกาลวิบัติหรือว่าเป็นไปตามคำทำนายของโหรหลวง  โปรดติดตามอ่านเป็นตอน ๆ ได้ที่นี่อย่างต่อเนื่องจนจบ 

ตอนที่ ๑ เนรเทศ

            “พระกุมารเกิดมามีลักษณะต้องห้าม   คงถูกลงอาญาหลวงขั้นเด็ดขาดในเร็ววัน” พ่อเฒ่าโหราจารย์เอ่ยเสียงเศร้ากับกลุ่มกรมการเมืองผู้ใกล้ชิด

            “ใช่แล้ว  อาการแบบนี้ตรงตามลักษณะคนกาลีบ้าน กาลีเมืองทุกประการ” ขุนน้อยพลอยพยักกล่าวสำทับขึ้นอย่างจริงจัง

            แล้วเสียงโจษจันก็สะบัดพัดพือออกไปอย่างรวดเร็ว  ชาวบ้านต่างหวาดผวาแทบไม่เป็นอันกินอันนอนราวสิ่ง อัปมงคล ที่มองไม่เห็นตัวมันแอบซุ่มอยู่หลังบ้านพร้อมขยุ้มคอดูดเลือดได้ทุกเมื่อ

            คำพยากรณ์จากราชสำนักเก่าแก่แผลงฤทธิ์มากขึ้น เมื่อชาวบ้านย่านตลาดปลงใจเชื่อว่าพระกุมารประหลาดคนนี้จะเป็นชนวนต้นเหตุให้บ้านเมืองลุกร้อนดั่งเปลวเพลิงในวันข้างหน้า  เกิดยุคข้าวยากหมากแพงและนำพาบ้านเมืองที่เคยสงบสุขต้องมอดม้วยในแดนอเวจี

            “อีกไม่นานหรอก....พวกผีห่า  ผีโหงจะลงแด...เมือง”

            “นั่นมันแหง ๆ เป็นแช่แป้งอยู่แล้ว   แต่บรรดา ฯพณฯ อาญาเจ้าในเวียงวังทั้งหลายคงไม่ปล่อยให้ชาวบ้านล้มตายเป็นผักปลาหรอกน่ะ”

           “พวกเฮาก็คอยฟังข่าวลือต่อไป  ถึงยังไง  เรื่องคอขาดบาดตายแบบนี้คงหนีไม่พ้นหลักประหารหรอกเว้ย   แรกออกจากท้องแม่ก็มีฟันเต็มปาก ไม่ใช่มนุษย์ผู้มีบุญมาเกิด นี่มันยักษ์มารชัด ๆ จะปล่อยให้ลอยนวลไปได้อย่างไร   ไม่ใช่กระทงเดือนสิบสองซักกะหน่อย”

            “หน๊อย ! มึงเสือกไปเห็นมากับตารึไง  บักจ่อย”

            “ปะ...เปล่า...ข้าจำขี้ปากเค้ามาอีกต่อหนึ่ง”

            ชาวบ้านต่างซุบซิบกระจายข่าวแบบปากต่อปากราวกับเป็นหลักปฏิบัติว่า เขาว่ามา ข้าก็ว่าไป  หามีสิ่งใดระงับได้ไม่  ผสมผสานกับกระแสลมหลงฤดูกลับพัดหมุน ปั่นป่วน  คลุ้มคลั่งในช่วงเดียวกันแทบลืมหูลืมตาไม่ขึ้นเป็นเวลาเกือบสามวันสามคืน

            ในที่สุด !

           เสียงกลองศึกก็แตกระรัวขึ้นตามสี่มุมเมือง  มิใช่สัญญาณนำขบวนช้างม้าและไพร่พลออกรบ  แต่เป็นการเสริมเหตุการณ์อัปมงคลให้ระบือออกไปอย่างเป็นทางการ  โดยคณะพราหมณาจารย์

เสนามหาอำมาตย์แห่งราชสำนักเวียงจันทน์ได้เข้าเฝ้ากราบทูลสถานการณ์สำคัญต่อพระยาศรีสุวรรณคำผงผู้ครองบัลลังก์ ณ กรุงศรีสัตนาคนหุต

            “ลางร้ายปรากฏในแผ่นดินของพระองค์แล้ว พะยะค่ะ” ประมุขฝ่ายโหราจารณ์กราบทูลด้วยเสียงสั่นเครือ

           พระยาศรีสุวรรณคำผงผู้ครองบัลลังก์กรุงศรีสัตนาคนหุตองค์ที่ ๒๑ ต่อจากพระยาสังขตธรรมาภิบาลธิบดีราชาเจ้าจอมกษัตริย์  มีพระราชโอรส ๒ พระองค์คือ เจ้าฟ้าเงี้ยว กับ เจ้าฟ้าคำเรียว โดยเจ้าฟ้าเงี้ยวคือบิดาของพระกุมารประหลาดที่สร้างปัญหาอยู่ในขณะนี้

          “ท่านโหราจารณ์  หากมีเรื่องไม่งามเช่นนี้เกิดขึ้น ในสมัยอดีตกาล  บรรพบูรพาจารย์ท่านมีการดำเนินการอย่างไร” พระยาศรีสุวรรณคำผงตรัสถามอย่างสุขุม

           “ตามโบราณราชประเพณีกล่าวไว้ชัดเจนว่า ถ้าพระกุมารเกิดมาผิดลักษณะโดยมีพระทนต์งอกยาวเฉกเช่นนี้เข้าข่ายคนกาลี  เจ้าผู้ครองบัลลังก์ต้องเลือกดำเนินการอย่างใดอย่างหนึ่งในสองวิธีต่อไปนี้คือ หนึ่ง ฝังกุมารทั้งเป็นบนทางสามแพร่ง  สองเนรเทศโดยการล่องแพไปตามลำน้ำโขงให้พ้นเขตแดนของเรา พะยะค่ะ”

            พระยาศรีสุวรรณคำผงตรัสออกไปเป็นเด็ดขาดทันที

            “ถ้าเป็นเช่นนั้น  เราเลือกข้อที่หนึ่ง  เพื่อให้สันติสุขกลับมาสู่บ้านเมืองของเราโดยพลัน”

            ภายในที่ประชุมเงียบกริบ !

          ยกเว้นเจ้าฟ้าเงี้ยวผู้เป็นบิดาของพระกุมาร ซึ่งเชื่อว่าลักษณะพิเศษของพระกุมารเช่นนี้บ่งบอกถึงผู้มีบุญญาธิการมาจุติ   หาใช่คนกาลีแต่อย่างใดไม่   จึงได้เอ่ยขึ้นว่า

            “โปรดฟังข้าพระพุทธเจ้าก่อนเถิด พะยะค่ะ”

            “เจ้าไม่ควรมีอันใดขัดข้องนี่น่ะ ”

            “การเลือกข้อที่สองโดยการล่องแพจะเป็นการเหมาะสมที่สุด พะยะค่ะ”

            “ไม่ได้  คำสั่งของเราคือข้อที่หนึ่งเท่านั้น  เพื่อยุติความยุ่งยากที่จะตามมาภายหลัง  ทายาทคนใดเกิดมาเป็นกาลกิณีไม่มีกษัตริย์พระองค์ใดเอาไว้ร่วมบัลลังก์  ใช่มั้ยท่านโหรา”

            “ถูกต้องแล้ว พะยะค่ะ”

            “การกระทำต่อกุมารตามข้อที่หนึ่งนั่นต่างหากจะเป็นภัยพิบัติต่อราชบัลลังก์ของพระองค์”

            “เจ้าควรแถลงเหตุผลมาด้วย  ไม่เช่นนั้นข้าจะถือว่าเจ้ากำลังสาปแช่งราชบัลลังก์”

            “เหตุผลของข้าพระพุทธเจ้าก็คือ การเลือกลงทัณฑ์พระกุมารผู้ไร้เดียงสาตามข้อที่ ๑ จะก่อให้เกิดคำครหาว่า พระเจ้าจอมธรรมแห่งเวียงทอง เวียงธรรมโหดร้ายป่าเถื่อนเยี่ยงคนไร้อารยธรรมทั้งหลาย  อาณาจักรข้างเคียงจะเคลือบแคลงสงสัยในเรื่องมนุษยธรรม ถือเอาเป็นความชอบธรรมที่จะเคลื่อนกองทัพเข้ามาโจมตีราชบัลลังก์ของพระองค์ให้ล่มสลายลงง่าย ๆ”

            “เหตุผลของเจ้าก็น่ารับฟัง  แต่เด็กปีศาจนั้นต้องตายสถานเดียว”

            “ข้าพระพุทธเจ้ากำลังเสนอวิธีที่แยบยลกว่านั้น  กระแสน้ำโหดร้ายของแม่น้ำโขงคือแก่งนรกหลี่ผีจะลงโทษพระกุมารให้ลาลับดับไปโดยธรรมชาติ”

            เจ้าฟ้าคำเรียวผู้เป็นอนุชาขัดขวางขึ้นทันที

            “ถึงอย่างไรมันก็เป็นวิธีที่ขี้ขลาดตาขาว  ไร้ความศักดิ์สิทธิ์  ไม่เด็ดขาดเยี่ยงขัตติยะกษัตริย์ผู้แกล้วกล้าทั้งหลายพึงกระทำ”

            “คิดเช่นนี้จะต่างอะไรกับ...บัลลังก์แห่งอำนาจราชพลีมีกุศลธรรมที่เสื่อมละลายแล้ว”

            พระยาศรีสุวรรณคำผงเห็นว่าการถกเถียงจะบานปลายกลายเป็นความขัดแย้งข้อใหม่  จึงแสดงความเด็ดขาดไปว่า

         “เอาละ ๆ ขอให้ที่ประชุมแห่งนี้รับฟังเป็นสักขีพยานและให้ผู้เกี่ยวข้องปฏิบัติโดยเคร่งครัดดังนี้  ถ้าจะให้เนรเทศพระกุมารโดยการล่องแพข้าก็ไม่ขัดข้อง  แต่ผู้ที่ร่วมลำแพไปด้วยก็คือผู้เป็นบิดา มารดาของกุมารกาลีนี้”

                                   (กรุณาติดตามอ่านตอนต่อไป)